Το μεγάλο ερώτημα : «Τι θα πει ο κόσμος;»

Από μικρά παιδιά εκπαιδευόμαστε ώστε να προσέχουμε τι θα πουν οι άλλοι. Μια κλασική φράση που στο παρελθόν έδειχνε να δυναμώνει τα έθιμα και τις παραδόσεις της κοινωνίας μας, την ταυτότητα του έθνους μας. Λόγο ισορροπίας, η ζωή φαίνεται να έχει δυο όψεις, έτσι και η φράση αυτή, κατά καιρούς, κατάφερνε να εμποδίζει την εξέλιξη.

Η παγκοσμιοποίηση και η άμεση ενημέρωση μέσω του ιντερνέτ αρχίζει να μεταμορφώνει πολλές παραδόσεις της κοινωνίας μας σε άγριους δράκους από τους οποίους φοβόμαστε. Πολλοί είναι εκείνοι που παγώνουν στην σκέψη της κρίσης των άλλων. Δεν ζουν, δεν τολμούν, δεν εξωτερικεύονται, ακριβώς γιατί έχουν γαλουχηθεί με τον φόβο του, «Τι θα πεί ο κόσμος».

Ο φόβος, ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν ή θα στενοχωρηθούν από τις αποφάσεις μας, μας υποχρεώνει να παραβλέψουμε τα θέλω μας και να εκτελέσουμε τις επιθυμίες τους. Πόσα παιδιά ακολούθησαν το επάγγελμα του γονιού παρά την θέληση τους; Το αποτέλεσμα, τα περισσότερα παιδιά αυτά μετέτρεψαν την εργασία τους ως μια αναγκαστική δουλεία, με συνέπεια την απόλυτη αποτυχία! Δυστυχώς ανάμεσα μας υπάρχουν γονείς που καταπιέζουν τα παιδιά τους για να ζήσουν μέσα απ αυτούς την ζωή που εκείνοι δεν μπόρεσαν.

Αρκετοί από εμάς προσπαθήσαμε να επιτύχουμε στο σχολείο για να χαίρονται οι γονείς μας. Κι όμως, ο χρόνος, απέδειξε ότι η επιτυχία αυτή ήταν τα γερά θεμέλια μιας ποιοτικής ζωής. Για σκεφτείτε τον κόσμο μας, αναφέρομαι γενικά σε όλη την γη όχι μόνο στην Ελλάδα, ποιος έχει προτεραιότητα στην ποιοτική ζωή, ο υψηλόβαθμος πτυχιούχος ή ο αμόρφωτος άνθρωπος; Βεβαίως, η μόρφωση, πέρα ό, τι μας εξασφαλίζει μια καλύτερη θέση στην οργανωμένη κοινωνία μας, συγχρόνως επεκτείνει την ορατότητα μας. Συνεπώς, στην συγκεκριμένη περίπτωση το ερώτημα, «Τι θα πει ο κόσμος;» είναι ευεργετικό.

Η γειτόνισσα μου στα νεανικά της χρόνια, όταν κάπνιζε, δεν την ενδιέφερε που το τσιγάρο μπούκωνε τα πνευμονία και την καρδιά της, ούτε την ένοιαζε τι θα πεί ο κόσμος για εκείνην. Έτρεμε όμως στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να προσβάλει την μητέρα της για την υποτιθέμενη απρεπή πράξης του παιδιού της. Αυτή είναι μια απόδειξη ότι το κλασικό ερώτημα, «τι θα πεί ο κόσμος» αναπτύσσει την έννοια της εύθηνης απέναντι από τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Η ζωή μας ανήκει, όπως οι αποφάσεις μας για το μέλλον.

Δεδομένου, ότι όλοι θα βιώσουμε τις συνέπειες των πράξεων μας, θα πρέπει να επιλέγουμε το πεπρωμένο μας βασισμένοι στο νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Εδώ το ερώτημα, «Τι θα πει ο κόσμος;» είναι το χρήσιμο εργαλείο που μας φρενάρει για να μην τρακάρουμε, όχι όμως για να ακινητοποιήσουμε το όχημα για πάντα. Καθώς η κοινωνία αποτελεί το φρένο για να μην σκοτωθούμε, ειδικά όταν παίρνουμε μεγάλη φόρα. Όπως το αυτοκίνητο που κυκλοφορεί χωρίς φρένα είναι δεδομένο ότι θα τρακάρει στα αμέσως επόμενα λεπτά.

Στο τομέα της διαφορετικότητας τα σχόλια των άλλων είναι, όχι μόνο ενοχλητικά ή προσβλητικά, αλλά πολλές φορές και καταστροφικά. Το διαφορετικό παιδί, που θα μπορούσε να είναι ένας ιδιοφυής άνθρωπος, κινδυνεύει να αποκλειστεί από την κοινωνία τόσο πολύ που μπορεί να φτάσει ακόμη και στην αυτοκτονία. Εδώ η μπάλα παίζει στα χέρια μας. Εμείς θα πρέπει να προσέχουμε όταν κριτικάρουμε ή κουτσομπολεύουμε τους άλλους για να μη δηλητηριάζουμε τις σκέψεις τους, διότι καμιά φορά οι συνέπειες μπορεί να είναι μη αναστρέψιμες.

Η αναγνώριση της πραγματικότητας, ότι έχουμε ένα διαφορετικό παιδί, γείτονα, συμμαθητή, ή και φίλο είναι η πρώτη φάση προς την αποδοχή. Ο καθένας μας κάνει το καλύτερο δυνατόν για να καλύψει τις προτιμήσεις, τις ανάγκες και τα όνειρα μας. Το ίδιο κάνουν και οι διαφορετικοί άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν να απολαμβάνουν και να δημιουργούν μέσα από τη διαφορετικότητά τους.

Αν το κλασικό ερώτημα, «Τι θα πει ο κόσμος;» μετατρέπεται σε εργαλείο που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε προς την υλοποίηση των ονείρων μας;

Χμ… εδώ χρειάζεται καλή μελέτη αναμιγμένη με μπόλικη τόλμη διότι οι ψυχολόγοι θεωρούν το φαινόμενο αυτό ως μια πιστή δικαιολογία για να καλύψουμε τους φόβους μας.

Ο καθένας μάς προκειμένου να υλοποιήσουμε τα όνειρα μας θα αντιμετωπίζουμε πολλούς δαίμονες και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίζει να ζήσουμε τις επιθυμίες μας! Εμείς επιτρέπουμε τους κακοπροαίρετους ανθρώπους, να μεγαλοποιούν τους φόβους μας. Όπως λέει και ο κολλητός μου, «τα εμπόδια βρίσκονται στη ζωή μας, ως μέτρο σύγκρισης, για να δούμε εάν όντως αυτό που κάνουμε το θέλουμε όσο θέλουμε , την ίδια την αναπνοή μας.»